Pas wanneer de boot afmeert bij de Veerdam besef ik mij dat ik de komende dagen alleen ben. Hoe lang is dat geleden dat ik zonder kinderen of Sonja op reis ben geweest? Ik kan het me niet herinneren. Hemelsbreed stelt de afstand niet zoveel voor. Een paar dagen geleden luisterde ik nog naar de vakantieplannen van de ene collega en de ervaringen van de ander. De één heeft een reis gepland naar Sri Lanka en de ander is net terug uit Midden- Amerika. Allebei alleen op reis. Moet je mij zien staan aan de reling van de boot, twee dagen weg in eigen land.
Het voelt wat onwennig maar het geeft mij ook een goed gevoel. Voordat ik het besef kreeg alleen te zijn was ik in mijn hoofd nog volop bezig met mijn plannen en verwachtingen. Wandelend naar onze tent neem ik de omgeving in mij op en verdwijnen de gedachten van de ochtend.
Dag twee van mijn doordeweekse weekend begint zonder wekker. De vogels laten van zich horen vanaf zonsopgang. Het is nog geen maand meer tot de midzomernacht dus ze zijn er vroeg bij. Ik ben ze dankbaar want vandaag ga ik op de fiets naar het Westen. De plek waar voorheen dat andere dorp van dit Eiland lag en de plek waar ik herinneringen kan ophalen aan mijn tijd bij de Luchtmacht, de schietbaan voor de vliegtuigen. Voor vertrek bekijk ik op de kaart die in onze tent ligt een aantal punten die mijn interesse hebben en waar ik wil stoppen. Stelling 12H, de Steile Duinen en de Vliehors.
Een tijdje geleden struikelde ik over een artikel over “Stelling 12H” een openluchtmuseum in aanbouw, gebaseerd op de restanten van een Duitse bunker, onderdeel van de Atlantikwall. De opgravingen zijn in 2017 begonnen en nu al organiseert informatiecentrum De Noordwester er excursies. Op het moment dat ik onderweg ben via het Noorden van het Eiland zie ik een groep mensen die zich in het duin naast het fietspad hebben verzameld. Ik stap af en loop achter de groep aan. Ik vraag de gids of het mogelijk is bij deze groep aan te sluiten maar helaas moet hij mij nee verkopen. Terwijl ik een paar foto’s schiet baal ik van mijn eerlijkheid en fantaseer ik hoe ik als een Frank Abagnale Jr. aansluit bij de rondleiding. Ik stap op de fiets en rij verder, die excursie komt nog wel.
De wind helpt mij moeiteloos vooruit. Het lijkt wel of ik trapondersteuning heb. Nog één keer stap ik af om door de Steile Duinen even met mijn voeten in zee te gaan. Daarna blijf ik trappen tot ik bij het Posthuys aankom. Het is een mooie tijd voor koffie en de taart van de dag, chocoladetaart. Ik kies een plaats op het terras onder de parasol en wanneer ik naar binnen loop voor de nodige boodschap kijk ik naar de rijk gevulde boekenplanken aan de muur. Hier vind ik “Betzy’s Kookboek”. Op bladzijde 44 lees ik “Captain’s diner” of “Uitgebreide Kapucijnertafel” een gerecht waar ik Gerrit tijdens de opbouw over hoorde praten. Het recept zet ik op mijn dingen doen lijstje voor mijn volgende verblijf in de Huiskamer.
Mijn uiteindelijke doel van deze dag bevindt zich op nog geen tien minuten fietsen vanaf het Posthuys. Voor de ingang naar de kazerne links af en dan het smalle pad op de jungle in. Hier is het ook weer stil, op het geluid van de vogels na. Zo stil dat je je eigen ademhaling hoort.
Voordat ik het in de gaten heb sta ik op een heuvel uit te kijken over het broedgebied van Kroon’s Polders aan de ene kant en de gigantische zandplaat van de Vliehors aan de andere kant. Het onwennige gevoel is er niet meer, ook geen gedachten. Ik sta alleen, te zijn.