In de zomer van 1987 vierden wij vakantie. Voor het eerst en als verse vrienden. Op Vlieland.
De momenten die ik mij ervan herinner worden op gezette tijden nog in leven gehouden. Tijdens de verjaardagsvisite met de betrokkenen en steeds vaker ook met onze eigen kinderen. De exacte tijden moet je mij niet vragen. Die zijn ook niet belangrijk als ik de spreuk op het theezakje geloven mag. Het was het jaar dat ik net 16 jaar geworden was en sommigen van ons dat nog moesten worden.
Als je nu denkt “nu volgt een smeuïge jeugdherinnering” dan moet ik je teleurstellen. Dat houd ik nog even onder de intimi. Ik kan mij niet voorstellen dat je als lezer daarop zit te wachten. Al beschouwen wij onze herinneringen individueel als uniek, ieder mens heeft vergelijkbaar materiaal om aan terug te denken. Zo keek ik naar de eerste aflevering van “De eerste vakantie van…” waarin Radio 538- DJ Sander Lantinga zijn eerste vakantie overdeed met de vrienden van die tijd. Eén en al herkenning.
Meer dan 30 jaar later sta ik voor een soortgelijke ervaring als de televisiemakers hebben verzonnen. Met een paar verschillen. Ik ben geen Bekende Nederlander en heb eigenlijk niet de behoefte om dingen over te doen. De enige vergelijking die opgaat met het hiervoor beschreven programma is dat ik met vrienden een tent ga opzetten.
Er is toch nog iets wat ik over doe en dat is aanpakken. Ondernemen en maar zien of het goed uitpakt. Of, zoals we in die tijd deden, op het podium springen en je rap doen tijdens de “Stortespektakelshow”. De uitvoering hing aan elkaar van improvisatie en plezier ondanks dat wij ons als professionele artiesten waanden. Het punt is: we deden het. Gewoon.
Het is een beetje zoals het cliché dat je hoort dat naar mate de leeftijd vordert de creativiteit afneemt en wordt gekidnapped door twijfels. Het denken in onmogelijkheden neemt toe omdat de negatieve ervaringen van tegenslag en teleurstelling stapelen naar mate je ouder wordt. Ik betrap me wel eens op een wat- als moment maar nu ik dit geschreven heb kan ik alleen maar denken:”Wat is het ergste wat er kan gebeuren?”
Nog een weekje en ik ben onderweg naar een plek die ontzettend veel heeft betekend in mijn ontwikkeling van de persoon die ik ben. Gewoon doen.